Μια μικρή καθημερινή ιστορία χωρίς τίποτα το σπουδαίο.
Τόπος: Αθήνα, γωνία Πανεπιστημίου και Αμερικής
Χρόνος: 22/3/17 και από ώρες 16:30 έως 15:30
Τι βλέπουμ; Αυτο που ακουμπαει στις πλάκες του πεζοδρομίου ειναι το κεφάλι ενός ανθρώπου, μια καθημερινή απόγευμα στο πολυσύχναστο κέντρο της Αθήνας.
Και η ιστορία αρχίζει
Κατεβαίνω με την μοτοσυκλέτα την Πανεπιστημίου και εκεί που κάνω δεξιά στην Αμερικής η άκρη του ματιού μου πιάνει αυτό το θέαμα που απεικονίζεται στις φωτογραφίες. Οπα λέω τι γίνεται εδώ, κάνω τον κύκλο από Ακαδημίας - Λ, Βασ, Σοφίας - Πανεπιστημίου (που θα πήρε κανά τρίλεπτο με φανάρια και κίνηση) και ξανααντικρίζω το ίδιο θέαμα. Εναν άνθρωπο κατάχαμα, περαστικοί να περνάνε δίπλα του αδιάφοροι και ενα πλαστικό ποτήρι μπροστά στο πρόσωπο του.
Σταματάω επί Αμερικής έτσι ώστε να έχω εικόνα απο τον καθρέπτη της μηχανής κάνοντας τον αδιάφορο και μιλώντας στο κινητό έτσι για το ξεκάρφωμα.
Περνάει κανα δεκάλεπτο (ευκαιρεία για κουβέντα με ξεχασμένπυς φίλους) και δεν συνβαίνει, τίποτα.
Κάποια στιγμη ένας ηλικιωμένος κύριος, σταματάει, ρίχνει κάτι στο ποτηράκι, σκουντάει , ρωτάει τίποτα, αναχωρεί.
Κατεβαίνω, πηγαινω στο κομπολογάδικο, χαζεύω κομπολόγια, επισκευάζω και το δικό μου που λόγω χρήσης εχει φθαρεί ο σπάγγος, περναει άλλο ενα δεκάλεπτο. Το μόνο που συναίβει σε αυτό το δεύτερο δεκάλεπτο ειναι μια μηχανή με έναν παπάρα που για να αποφύγει το φανάρι της Αμερικής, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο από την Πανεπιστημίου, πέρασε 5 (πέντε) πόντους από το κεφάλι του ακίνητου ανθρώπου (ουτε και τότε κινήθηκε).
Με το επισκευασμένο μου κομπολόϊ στην τσέπη και με παίζοντας το καινουργιο μπεγλαίρι από αιματίτη, πλησιασα τον τύπο, τον σκούντησα, του μίλησα και ουτε κιχ.
Εν των μεταξύ είχαν περασει και δύο περιπολικά.
Δεν μπορεί λέω τόση αδιαφορία, γνωστός θα είναι ο τύπος.
Ο κόσμος κλασική αδιαφορία
Αποφασίζω να πάρω το 166, περιγραφω τα γεγονότα, και μου λέει η ευγενέστατη κυρία, να το ξανασκουντήξω, το κάνω και αναφέρω οτι αναπνέει.
Μου λέει η κυρία οτι άμα επιμείνω να στείλουν ασθενοφόρο θα το κάνουν, αλλά αμα ο αγνωστος που ειναι κατάχαμα, κοιμάτε, ή είναι χρήστης και κρίνει το πλήρωμα οτι δεν χρήζει περίθαλψης το μόνο που θα συμβεί είναι ότι θα χάσει το πόστο του όπου επαιτεί και αυτό δεν είναι οτι το καλύτερο για αυτούς τους ανθρώπους.
Επιμένω για το ασθενοφόρο και λέει το στέλνει.
Εμεινα περίπου για πέντε λεπτά να παρατηρώ την κίνηση και βλέπω το εξής αλλά δεν έχω φωτό. Πλησιάζει τύπος ίδιας θλιβερής αμφίεσης με τον κατάχαμα κρατώντας σακουλάκι με κρουασάν, τον σκουντάει, ο άλλος μισοανασηκώνεται, τον κοιτάει, κοιτάει το ποτηρι με τα κέρματα, σηκώνεται τελείως, βάζει το ποτήρι με τα κέρματα στην τσέπη και φεύγουν.
Η κυρία από το ΕΚΑΒ είχε δίκιο.
Ξανακαλώ το ΕΚΑΒ, ακυρώνω την κλήση, με ευχαρίστησαν τους ευχαρίστησα και εδώ δημιουργούνται απορίες.
Ο ανθρωπος αυτός τελικά επαιτούσε με αυτόν τον ακραίο τρόπο, ή όντως κοιμότανε κατάχαμα.
Ολοι αυτοί που αδιαφορούσαν γνώριζαν αυτό που εγώ αγνοούσα?
Και ας πούμε οτι η εκδηλωθήσα αδιαφορία από το πλήθος, δεν είναι αδιαφορία αλλά γνώση των μεθόδων που ακολουθουν οι επαίτες για να τραβήξουν την προσοχή, πώς είμαστε σίγουροι οτι κάποιος δεν βρίσκεται σε πραγματικές συνθηκες κινδυνου για την ζωή του. Αλλά και εδώ αμέσως γεννιέται ένα άλλο ερώτημα, όταν κάποιος άνθρωπος βρίσκεται ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο για οποιονδήποτε λόγο, ακόμα και οτι του αρέσει η θέα από αυτήν την θέση, δεν χρήζει τουλάχιστον ψυχολογικής υποστήριξης;
ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ, ΠΩΣ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;
Μιλάμε για το καράκεντρο της Αθήνας, 300 μέτρα απο το κοινοβούλιο, στους δρόμους κινιούνται , αστυνομικοί, κινιουνται οι αχρηστοι δημοτικοί αστνομικοί, και δεν ξέρω γω τις αλλες (δήθεν) κοινωνικές υπηρεσίες από δήμο κλπ υπάρχουν δεν θα περιμέναμε να υπάρχει κάποια φροντίδα για τις ζωές;
Καλα ρητορική ερώτηση είναι .....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου